Are You Prepared for Death?

Death is like a journey to a land from which there is no return. So before you die, be sure to pack three things to take along with you on the journey: Proper identification (I.D.) [Book of Record of a Person's Life] This covers two very important categories: Faith (belief) Actions (deeds) They must both be correct to insure an easy transition into the Next Life and a proper place in the Paradise in the Hereafter. Enough nourishment to last for Eternity Sufficient garments or coverings

Hello Stranger

Well its more of myself that hasbecome the stranger. My apologies for being so quiet on here. I have been crazy busy with shooting weddings, finishing up my first year as a transfer at parkside, and getting a job at bath & body. whew! its been hectic. but on top of all that i have decided to make a tumblr...yes i have crossed over. basically this blog has been a great venting space and random thoughts to be placed but it had no direction and it was hard to keep up with updates. my new home will be a daily dose of things i find inspiring to my pursuit of opening an etsy shop. I hope the few and lovely people who follow this here blog will show their support in my ventures. thank you for all your comments and thoughtful words, i hope you like my new direction. I may every once in a while update on here, but tumblr has sure won my heart in a day. haha.

Cp w/ Cam

I s this the leatest?

For one odd reason

I’m finding people extremely annoying today. Especially people in Facebook who can’t seem to do anything better in their lives but to take gaddamn pictures of their faces using instagram every waking minute and post it.

No, I just saw someone’s face and it makes me want to puke and it’s just so annoying okay what a sad excuse of a face it makes me want to ban cameras for their own safety.

Ew get yourself off my screen you freak.

hffff. . . . .

I hate that feeling when you randomly feel depressed. There is no warning, no apparent reason. It just happens. You feel empty, and you feel hopeless. And you just feel tired. As if you never want to move again. Then when someone asks you what’s wrong, you can’t say because there is nothing that comes to mind. Then you start thinking of what it could be, and you realize just how much is wrong.

Why we should do this?

I want to go the place where no one know me except my friends......

I just like to have fun with my friends without bringing with my father or parents with me on that day. I want to be independent in some ways. I want to do some things that’s without help of my parents. I want to enjoy and taste some difficulties that’s being protected by my parents. I want to discover more about reality without my parents. I want to be free. Liek seriously. -.-‘

How can I taste a little bit of difficulty if they keep on nagging and tell me that I should be safe always. I know, life is hard, but my life now is being imprisoned for liek 19 yrs already with my parents. I went to the mall with my parents. I went out with my friends + with parents -.-’ I went out to the beach with my classmates/blockmates + with parents (again)

I can’t wait for that day, where I can live on my own and taste some difficulty and find some solutions on my own. I want it to happen, right now o:

Salman Diwa

Salman Diwa - He was my first bestfriend when I was [ I think 8 or 9 years old]. That was the time I'm studying in East Migpulao, Dinas, Zamboanga del Sur. I was jst Grade-II. In a first place, di naman talaga kami masyadong close kasi magkaiba ang katayuan nmin sa buhay. Anak s'ya ng isang Imam or hall I say Ulama. Mayabang at may di kanais nais na ugali s Salman, tulad halimbawa ng pagiging masungit at palaaway. Matalino si Salman sa aralin, Infact he was he first honor that time. Ako nagsimula nan ako sa wala, bobo at walang alam sa buhay. Halos nangongopya pa nga ako noon eh[ hehehe! Sad to say pero totoo 'yon.] Saan nga ba nagsimula ang pagkaaibigan nmin? Ah! Tama, nagsimula 'yon isang araw habang papasok na kami sa paaralan ay tinutukso ako ng dalawang kaklase kong babae ng masasakit na mga salita patungkol sa pagkato ko [pagiging binabae ko.] Nagalit talaga ako noon ng husto at dahil sa pagiiging high-tempered ko ay dinumog ko ang isa sa kanila. Talagang nag-away at nagsabunutan kami ng todo, panay palibot at kampihan naman ang iba naming kaklase at pinabayaan kaming magsabunatan ng buhok. Maya-maya pa'y dumating ang ate at kuya n'ya at pinagtulungan na nga ako. Syempre paano ba nan ako makalaban eh tatlo na nga ngayon ang kalaban ko. Oinagtulungan nila talaga ako ng husto hangang sa dinugo na nga ang ilong ko at nagkapunit punit na ang damit ko. To the rescue na itong si Salman [Knight Of Shining Armor]. Pinagsusuntok niya at pinagbubugbog ang mga nakalaban ko hangga't sa sumuko na ang mga ito at inawat inawat na rin sila ng may dumating ng mga teachers namin. Sa di ko malamang dahilan ay bakit ako tinulungan ni Sal. Ako nama'y nanatili ngnasa isang sulok at walang imik, nilapitan n'ya ako ng hindi ko na namamlayang nasa harapan ko na pala s'ya. Pagtingin sa mukha niya'y bigla akong nakaramdam ng awa. Nagdurugo parin ang bibig niya. Ngumiti siya sa akin sabay tanong kung okey lang ba ako? Matagal akong nakasagot pero pinilit kung tugunan ang tanong n'ya. Ngumiti lang s'ya sabay anyaya sa'kin para pumasok na sa loob ng silid-aralan. Hanggang sa nakapsok na kami ay nanatiling palaisipan parin sa akin kung bakit nga ba n'ya ako tinulungan. Ayaw ko naman s'yang tanungin tungkol sa bagay na 'yon at baka isipin pa n'yang nagmamalaki ko. Habang nagsusulit na kami ay di parin mawaglit sa isipan ko ang nangyaring iyon. Nang mag-uwian na ay hinabol n'ya ako at sinabayan n'ya ako. Doon pa lang ako nagkaroon ng pagkakataong humingi ng paumanhin sa nangyari sa kanya at pagkakataong magpasalamat narin sa ginawang n'yang pagtatanggol sa akin. Aminado naman kasi s'yang di ko talaga 'yon mga nakaaway ko dahil malalaki sila at tatlo pa. Simula ng mga araw na 'yon ay parati na kaming magkasama at naging matalik na magkaibigan hanggang umalis na ako sa lugar namin at lumipat ng ibang paaralan. Sa totoo lang ng umalis ako sa amin ng di man lang ako nakapagpaalam sa kanya.

Life After...

Mark Risty Tan-awon, Eddie Recto, Ricardo Albarico - sila ang mga kauna-unahang naging kaibigan ko sa Dimataling, Zamboanga del Sur. Naging matatalik ko silang mga kaibigan dahilan narin sa magkaklase kaming apat. Parang magkakapatid ang turingan namin sa isa't isa. Madalas kaming nakatambay sa bahay ni Mark or Mc'Coy ang tawag namin sa kanya. Halos iisa lang kasi kaming hilig, ang panonood ng Anime Shows [Flame of Recca, Dragonball Z, Pokemon, Knight Hunter, Cat's Eye at Lupin III]. Pagkalabas namin sa paaralan ay deritso na kami sa bahay nila Mc'Coy upang maglaro at manood ng tv. Maging sa mga araw na wala kaming pasok ay madalas kami doon lang sa bahay nila naglalaro at minsan kung may mga homeworks ay doon din namin ginagawa sa kanila. Sa mga panahong 'yon ay unti-unti ko rin nakalimutan ang sickness ko kay Sal. Dahil na rin siguro sa pinupunan na rin nila ang mga kalungkutang iyon, at kinakailangan ko na rin kumbuga mag move on or mag step up. Si Mc'Coy ang pinaka matalino o "Brainy Boy" sa aming grupo at hindi sa pagmamayabang ay sunod naman ako sa kanya [sad to say but it's true]. Madalas kami ang pinagtatambal sa tagisan ng talino at naging magkompetensya narin sa mga exams bagamat mas nakakaangat s'ya sa talino ay nalalamangan ko naman s'ya sa sports dahil adventurous talaga ako noon pa man kaya ako ang binansagang "Sporty" sa aming barkada. Si Ricardo namn ang "Bad Boy" sa ming grupo, madalas s'yang namimikon ng mga kaklase namin lalo na ang mga babae. Madalas s'yang mapagalitan dahil na rin sa kaingayan n'ya [pati na rin ako, hehehe! Maingay din noon!]. Si Eddie Recto ang "Cool Boy". Mabait at masayahin s'ya at higit sa lahat ay palakaibigan at relihiyoso. Napaka-enjoy ng naging samahan nming magbabarkada hanggang sa natapos ang isang taong pag-aaral namin ay nanatili kaming magkakaibigan.